Ikony

Ikony zdobią wnętrze naszej świątyni.

Autorami wszystkich ikon napisanych dla naszego kościoła są o. Bernard Alter OSB z Jerozolimy oraz prawosławne małżeństwo z Podlasia Jarosław i Joanna.

Krzyż

Jest niezwykłym dziełem sztuki. Umiejscowiony jest w absydzie kościoła, w centralnej części prezbiterium. Został on wykonany z najlepszych materiałów i barwników. Ma 4,60 m wysokości i 2,60 m szerokości. Bardzo mocno nawiązuje on do średniowiecznych krzyży włoskich. Obok krzyża znajdują się następujące postacie: Matka Boża, św. Jan (grupa Deesis), św. Maria Magdalena (patronka Zakonu Kaznodziejskiego) oraz setnik, który wyznał wiarę w Syna Bożego („prawdziwie, ten człowiek był Synem Bożym”).

Symbolika krzyża jest bardzo bogata. Chrystus wisi na krzyżu koloru niebieskiego. To znak otwartego nieba dla wszystkich ludzi. Nawiązuje to także do słów Jezusa z Ewangelii św. Jana: „Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we mnie – niech przyjdzie do mnie i pije. Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z Jego wnętrza” (J 7, 37–38). Ciało Jezusa jest jednocześnie umęczone (twarz) i uwielbione – to znak, że krzyż, choć związany z cierpieniem prowadzi do Zmartwychwstania. Możemy także zauważyć, że Jezus nie ma pępka – jest Nowym Adamem, bez grzechu. Z boku Jezusa płyną dwa strumienie – biały i czerwony, krew i woda, źródło sakramentów.

Krzyż osadzony jest na skale z czaszką Adama. To jego grób. Na ten grób spływają krople krwi Jezusa. To znak odkupienia Adama – pierwszego człowieka. Postaci obok krzyża oznaczają powszechność zbawczego działania Krzyża. Maryja – ta, która jako pierwsza doznała łaski zbawienia poprzez Niepokalane Poczęcie. Dalej św. Jan – reprezentant wszystkich uczniów Chrystusa. św. Maria Magdalena – nawrócona grzesznica i wreszcie setnik – poganin. W ten sposób Krzyż Chrystusa obejmuje sobą cały świat.

Ikona św. Dominika

Centralna część ikony: Postać św. Dominika w geście błogosławieństwa oraz z księgą Ewangelii w ręku.

Scena I Sen bł. Joanny: Sen o tym, że urodzi psa, trzymającego w pysku pochodnię. Pies ten biegnąć, rozświetla cały świat blaskiem Ewangelii. Stąd też łacińskie” domini canes” tłumaczy się jako „Psy pańskie”.

Scena II Dominik sprzedaje książki: Za za pieniądze kupuje jedzenie dla sierot.

Scena III Sen papieża Innocentego III: Sen o tym, że Dominik podtrzymuje walącą się Bazylikę św. Jana na Lateranie.

Scena IV Modlitwa św. Dominika o posiłek dla braci.: Nakarmienie ich przez anioły.

Scena V Wskrzeszenie Napoleona: Wskrzeszenie siostrzeńca kardynała Stefana po upadku z konia. Cud ten miał wpłynąć na decyzję św. Jacka o wstąpieniu do Zakonu.

Scena VI Sen św. Dominika. Ukazali mu się Apostołowie Piotr i Paweł: Apostołowie zachęcili go, by na cały świat wysyłał swoich synów duchowych jako kaznodziejów.

Scena VII Św. Dominik zakłada klasztor mniszek w Prouhille.: Był to początek istnienia Zakonu.

Scena VIII Śmierć Męża Bożego.: Św. Dominik umiera 6 sierpnia 1221 r. w Bolonii, otoczony modlitwą zgromadzonych braci.

Ikona św. Jacka

Centralna część ikony.: Św. Jacek trzyma w dłoniach Najświętszy Sakrament i figurę Matki Bożej.

Scena I Narodziny św. Jacka: Było to w 1183 r. w Kamieniu Śląskim.

Scena II Przyjęcie habitu przez Jacka z rąk św. Dominika: Było to w 1221 r. w bazylice św. Sabinie na Awentynie w Rzymie.

Scena III Jacek z Czesławem posłany do głoszenia: Przez św. Dominika do krajów słowiańskich.

Scena IV Św. Jacek ucieka z Kijowa: Zabiera ze sobą Najświętszy Sakrament i statuę Matki Bożej. Gdy wychodził ze świątyni, usłyszał głos Maryi, proszący, aby nie zostawiał Jej samej. Jacek wrócił do świątyni i wziął figurę Najświętszej Maryi Panny, która nagle stała się niewiarygodnie lekka.

Scena V Św. Jacek wskrzesza dziecko.: Przypisuje się Jackowi liczne wskrzeszenia dzieci, na pamiątkę czego o roku 17 sierpnia ma miejsce błogosławieństwo dzieci.

Scena VI Jacek podnosi zboże, powalone gradem: Było to w okolicach Krakowa. Lud prosił Jacka o wsparcie i pomoc do Boga, a następnego ranka zboże na polach podniosło się. Od tego czasu na pamiątkę tego wydarzenia dominikanie święcą i rozdają kłosy pszenicy w święto św. Jacka – 17 sierpnia.