O św. Jacku – patronie naszej parafii.
Jacek Odrowąż (od XIV wieku nazywany w źródłach Hyacinthus) urodził się w Kamieniu Śląskim w diecezji wrocławskiej z końcem XII wieku. Jako kanonik kościoła krakowskiego wstąpił do Zakonu w 1220 roku w Rzymie. W następnym roku został wysłany przez św. Dominika do Polski, aby tam “powołać do życia” Zakon Kaznodziejski. W 1222 roku założył klasztor w Krakowie. Za przykładem św. Dominika, w 1225 roku rozesłał swoich współbraci.
Antyfona ku czci św. Jacka – Ave florum
Pod kierownictwem Jacka powstały w ciągu kilku lat klasztory we Wrocławiu, Pradze czeskiej, Gdańsku, Kamieniu Pomorskim, Płocku i Sandomierzu, a następnie w Poznaniu, Ołomuńcu, Chełmnie i Elblągu. Przyczyniły się one bardzo do pogłębienia życia religijnego w Polsce. Drugim wielkim dziełem św. Jacka była jego działalność misyjna wśród ludów schizmatyckich i pogańskich, tzn. na Rusi i w Prusach.
Ikona św. Jacka w naszym kościele
-
Centralna część ikony.
- Św. Jacek trzyma w dłoniach Najświętszy Sakrament i figurę Matki Bożej.
-
Scena I Narodziny św. Jacka
- Było to w 1183 r. w Kamieniu Śląskim.
-
Scena II Przyjęcie habitu przez Jacka z rąk św. Dominika
- Było to w 1221 r. w bazylice św. Sabinie na Awentynie w Rzymie.
-
Scena III Jacek z Czesławem posłany do głoszenia
- Przez św. Dominika do krajów słowiańskich.
-
Scena IV Św. Jacek ucieka z Kijowa
- Zabiera ze sobą Najświętszy Sakrament i statuę Matki Bożej. Gdy wychodził ze świątyni, usłyszał głos Maryi, proszący, aby nie zostawiał Jej samej. Jacek wrócił do świątyni i wziął figurę Najświętszej Maryi Panny, która nagle stała się niewiarygodnie lekka.
-
Scena V Św. Jacek wskrzesza dziecko.
- Przypisuje się Jackowi liczne wskrzeszenia dzieci, na pamiątkę czego o roku 17 sierpnia ma miejsce błogosławieństwo dzieci.
-
Scena VI Jacek podnosi zboże, powalone gradem
- Było to w okolicach Krakowa. Lud prosił Jacka o wsparcie i pomoc do Boga, a następnego ranka zboże na polach podniosło się. Od tego czasu na pamiątkę tego wydarzenia dominikanie święcą i rozdają kłosy pszenicy w święto św. Jacka – 17 sierpnia.
-
Scena VII Na wyspie Ostrów na Dnieprze, Jackowi udało się nakłonić pogan do ścięcia świętego dębu
- Było to miejsce oddawania kultu pogańskim bożkom.
-
Scena VIII Śmierć św. Jacka 15 sierpnia 1257 r.
- W uroczystość Wniebowzięcia N.M.P. w krakowskim klasztorze, w otoczeniu braci.
Jego apostolski duch miał wpływ na rozwój działalności misyjnej polskich dominikanów, oraz zaważył również na polskiej polityce narodowej, jednoczącej z chrześcijaństwem i Polską obszerne tereny Litwy i Rusi. W żadnym z klasztorów nie przyjął św. Jacek obowiązku przełożonego i nie zatrzymał się nigdzie na stałe. Wybrał dla siebie najcięższy tryb życia – kaznodziejstwo wędrowne. Zmarł w Krakowie 15 sierpnia 1257 roku, a grób jego znajduje się w krakowskiej bazylice Św. Trójcy u Ojców Dominikanów.
Papież Klemens VII zaliczył go w poczet błogosławionych w 1527 roku, a papież Klemens VIII kanonizował go 17 kwietnia 1594 roku. Patrząc na dzieło św. Jacka, można by w jakimś sensie powiedzieć, że przeprowadził on drugą chrystianizację Polski: swoją niezmordowaną pracą znacznie przyczynił się do tego, że Ewangelia przeniknęła głębiej w świadomość społeczną, że stała się czymś rzeczywiście ważnym i bliskim dla szerokich mas ludności. Św. Jacek był z jednej strony niezmordowanym misjonarzem, który parę dziesiątków lat życia spędził na nieustannych wędrówkach apostolskich, przemierzając Polskę wzdłuż i wszerz, zapuszczając się ponadto na Ruś i do pogańskich Prusów, a z drugiej strony znakomitym organizatorem, który w krótkim czasie założył w najważniejszych miastach ówczesnej Polski klasztory dominikańskie, pomyślane jako ośrodki misjonarskiego i teologicznego “promieniowania”. Jego święto obchodzone jest 17 sierpnia. Tego dnia też nasza parafia przeżywa swój odpust.